Vefa nedir bilir misin? Bilmek ister misin?
Kötü günlerin kadim dostu olmaktır vefa; iyi günlerin gülen yüzü. Şu ve ya bu nedenle araya girmiş kırgınlıkları bile elinin tersiyle itip, geçmişte yaşanan günlerin hatırıdır vefa. İşte arkamda diyebilecek kadar güvenmektir vefa; ondan önce koşabilmektir. Yüzüne baktığın zaman, arkanı dönmek değil, “neyin var” diyebilmektir vefa .Arkanda bırakıp gitsen de, yıllar sonra geriye dönüp baktığında, arkadaşım dediğin insanı aynı yerde görebilmektir vefa.
Belki adını çok kolay telaffuz etsekte, kısaca her babayiğidin harcı değildir VEFA.

Bazı günler vardır, sebebini bilmediğimiz şeyler bile mutsuz etmeye yeter bizi. Belki o gün ki ruh halimizdir bizi mutsuz kılan, belki de incir çekirdeğini doldurmayacak bir sözdür. Ya da gerçekten etrafımız bizi mutsuz etmek için çaba gösteren insanlar tarafından kuşatılmıştır. Yani o gün mutsuz yaşanacaksa, yaşanacaktır… demeyin ve silkinin. Unutmayın İpler sizin elinizde.

Ama öyle günler de vardır ki her anınız dolu doludur; mutsuz olmanızı gerektirecek hiç bir neden yoktur. Yüzünüzden gülümsemeniz eksik olmaz… Kendiniz mutlu olduğunuz gibi etrafınıza da o ışığı yansıtıyorsunuzdur. Ama öyle bir şey olur ki, sizi alaşağı eder. Sanki mutluluğunuzu kıskananlar sizi böyle görmeye tahammül edemezler ve sizi aşağı çekmek için ellerinden geleni yaparlar. Olabildiğince uzak durun bu insanlardan. Etrafınızda yapıcı, olumlu insanlara yer açın.

Bu yazıyı yazmak nerden mi aklıma geldi??? Bugün okuduğum bir yazı bana bunları yazdırdı. Hayatta öyle acılar yaşayan insanla var ki, biz yaşadıklarımızın kıymetini bilmiyoruz. Elbette hayatta inişler, çıkışlar da olacaktır ama bizlerde biraz kontolü ele almayı bilmeliyiz. Ve şükretmesini bilmeliyiz.

Hangi ruh halinde olursanız olun, bilin ki ipler sizin elinizde. Ne kimsenin sizi aşağı çekmesine izin verin; ne de hayata küsüp mutsuz olmaya. İyisiyle, kötüsüyle hayat yaşamaya değer ve çok kısa. Mutluluklar sizinle olsun.

Bazı zamanlar vardır, insanın içi acır ama ne acır. İşte öyle günlerden geçiyoruz. İçim gerçekten çok acıyor. Gencecik fidanlar, gencecik canlar hangi pazarlıkların kurbanı oldular. Bu pazarlıkları yapanlar hiç mi vicdan muhasebesi yapmıyor???
Neden bu yaşananlar hep bizim topraklarımızda, neden hep kullanılan bizleriz???
Suruç’ta yaşananlara ayrı yanar yürek, Adıyaman’da şehit düşen Mehmetçiğime ayrı.
Artık bu topraklarada huzur, barış gelsin. İnsanlar ölmesin artık. Çok şey mi istiyorum???