Güvertenin küpeştesinde rüzgardan yüzüme düşen saçlarımı toplarken içinde kaybolduğum mavinin tonlarının sarhoşluğunda, hafiften çalan “gözlerinin yedi rengi” dışında bütün seslere kapattığım kulaklarımla dünyayla ilişiğim kesilmiş; ufuk çizgisinde gezinip dururken buldum kendimi. Deniz mavi, gök mavi… Ahenkle maviyle bütünleşen küme küme gezinen bulutların beyazlığını kıskanırcasına, deniz de dalgaların beyaz köpükleriyle gökyüzüne eşlik ediyor…
Mutluluktan havalara uçarken yüzlerinde gülümsemeyle maviliklere dalan;  süzüle süzüle peşimize takılan yunuslar çalan şarkıya eşlik edercesine Nasıl da ahenkli  bir şölen sergiliyorlar. Şarkının bitmesiyle birlikte perde kapandı dercesine gözden kaybolan yunuslara takılan gözlerim yine ufka doğru kayıyor. Gün batmaya başlamış; kızıla çalan güneş gökyüzünün maviliğini bastırarak yerini ay dedeye bırakmaya hazırlanıyor.
Dayandığım küpeştede kaç saat ufku seyre dalmışım bilmiyorum… Derken içimi ürperten bir serinlikle başımı kaldırıyorum ki, çift katlı otobüsün üst katında, köprüden geçerken açık olan pencereden yüzüme vuran rüzgar beni kendime getirmiş. Of ya of diyorum! Kim açtı bu pencereyi şimdi? Sırası mıydı sanki!

Kozasından çıkmak için baharı bekleyen kelebekler, müjdeler olsun bahar kapıda. Biliyorum, bir hayatta kalma mücadelesi sizinkisi tıpkı bizimkisi gibi; belki de daha zorlusu… Ama mevsim sizin, hazırlanın kabuklarınızı kırmaya, o muhteşem yolculuğa çıkmaya. Hazırlanın renk cümbüşü doğaya renk katmaya… Üç beş gün de olsa hayata can katmaya… Hadi çıkın gelin kaplumbaların gözyaşlarını silmeye… Çocukların yüzünü gülümsetmeye. O narin kanatlarınızın güzelliğiyle başımızı döndürmeye. Mevsim hazır, ben hazırım sizi karşılamaya. Hadi kırın gelin kabuklarınızı. Mazur görün sabırsızlığımı… Ben de kırıp atmak istiyorum karanlık günlerin kasvetini. Çok mu bencilce bilmiyorum, beklemek bu kadar sabırsızca bile bile hayat yolculuğunuzun kısalığını. Bilmek başka diyarlara göç edenlerinizin geri dönüşü olmadığını.
Siz yine de çıkın gelin, baharı da getirin kanatlarınızda…