Hadi bugün güzel bir gün olsun… Dışarıda güneş içimizi ısıtırken; bizde ruhlarımızı güneşin altın sarısı rengiyle aydınlatalım. Bir dost, bir can; kim varsa birlikte olmak istediğimiz, alalım gidelim deniz kıyısına kahve, çay bahane olsun; iki lafın belini kıralım, kıkır gülelim… Etraf mı! Aldırış etmeden; içimizden geldiği gibi! Arada bir kıyıda kümeler halinde bekleyen balıklara simit atalım; onların, o telaşlı simitleri kapışmalarını yüzümüzde kocaman bir tebessümle seyredelim… Ya martılar; unutmak olur mu onları! Kısmetlerinde ne varsa onlarıda toplayalım. Denizin içine doğru ilerleyen bir iskelede, iştimaya çıkmış gibi sıra sıra dizilen karabatakları fotoğraflayalım. Aaaa, tabiki sohbeti kesmeden. Doğa dostları eşlik etsin bize; birikmişlikleri bitirmeden olmaz… Kıkır kıkır kıkırdayalım; hadi bugün mutlu bir gün olsun.

• Gece düşer şehre; ağırlık çöker yüreğe… Sessizlik sarar her yanı… Ayazdan buğulanmış camlardan içeri süzülür boş sokakların loş ışıkları. Dalgın bakışlar altında kelimeler birbirini kovalar aklımda. Aslında birbirini kovalayan cevapsız sorular. Nedenler, niçinler! Arada hayal mayal, silik bir silüet geçer durur önümden. Flu görüntü asla netleşmez. TV’de hüzünlü bir aşk filmi. Arada bir kapılıp gitsem de; üç, en fazla beş dakika… sonra yine yalnızlığımla baş başa ben. Oysa ben değil miyim, “dönüp bakmak yok geriye,” diyen. Evet ya, tam kendisi! Bu ne yaman çelişki dediklerini duyar gibiyim; gibiyim de çelişki değilki bu! Ben zaten geçmişten geleceğe hiç geçmedim ki! Zaman orda durdu, hayat ondan sonra hep es  geçti beni.