Duvarlarım var benim… Üstünde demir parmaklıklar! Kimse girmesin; kimse incitmesin beni… Korkak mı korkak; ürkek mi ürkek ruhum! Suskun, dilsiz yüreğim; duymak istemez kulaklarım! Gidin biraz öteye; benden uzağa… Ağır gelir herbir söz şu kırık yüreğime… İncinmesin yeter artık; gülmek ister bundan böyle! Duymak istediğim çok şey değil; birkaç güzel söz… Gecenin siyahından uzak; mor, lacivert gecelerin romantizminden vazgeçtim; gündüzün ışıklarına aç benim ruhum… Kim bilir belki bir el beklediğim! Duvarların arkasından çıkaracak beni; ama incitmeyecek; pamuklara saracak bir el! Tıpkı bir anne eli gibi! Ben seni çok özledim annem, çok…