Ben sevmeyi sevdim insanda, kedide, köpekte, çiçekte… verdiğim sevgi okyanus oldu kimi zaman; kimi zaman sel sularına karışıp kaybolup gitti. Kimi zaman beni benden öte yaptı; kimi zaman kim olduğumu unutturdu! Ben hep yüreğimle hareket ettim adı sevgi olunca; mantığım benden bir adım önde gitse bile. Cahildim, üzüldüğüm zamanlarım oldu! Piştim, Üzülmemeyi öğrendim! Herkes “şahsına münhasır” dedim. Ektiğini biçmenin doğru olmadığını gördüm. “Kalanlara can” dedim. Kediler,çiçek, böcekler aman alınmasın üstüne. Sözüm size değil. Aldığını vermekte üstünüze yok cömertlikte; sözüm meclisten dışarı. Ya insanoğlu! Benim için anlamak çok zor olsa da; adı sevgi olunca varsın mantığım arkamdan yürümeye devam etsin!

Varsın hayat savursun arada. Fırtınalar katsın önüne; kökünden kopardığı ağaçlar gibi vursun yerden yere. Nasılsa hızını kesecek; yavaş yavaş sakinleşecek. Sonrası, süt liman ortalık. Kalkarsın ayağa; şöyle bir bakarsın sağa sola… nerden başlasam diye düşünür, tutarsın bir ucundan sükunetin! Arkası çorap söküğü gibi geliverir. Şafak sökerken her gün biraz daha tazelenirsin yenilenen gün gibi. Bakmışsın yeniden ayaklarının üzerinde, takılmaya hazırsın bitmeyen umutların peşine. Kim yememiş ki hayatın sillesini! Hayat bu, arada bir sever; arada bir döver! İstersen sürüklenir kaybolursun fırtınalarda; istersen şafak sökerken yeniden başlar, yürürsün yeni umutlara. Hayat bu…