Bir kelebeğin ömrü kadar kısa hayat. Şansınız olmayacak o boşlukları doldurmaya. Arkanızda bıraktıklarınız bıçak yarası olacak, hiç kapanmayan… Mümkünü münkünsüz kılmak yerine, mümkünü başarmak için gayret göstermek varken, keşkelere yer bırakmadan yürüyün bir kelebeğin ömrü kadar kısa olan şu hayatta. Aralayın kapılarınızı mutluluğa… ömür mutsuzlukla yitirilip gidecek kadar değersiz mi?! Yazık değil mi zaman israfına?! Beklemeyin kimsenin sizi mutlu etmesine. İsteseniz de geri gelmeyecek bir kelebeğin ömrü kadar kısa olan hayat! Yaparsanız siz yaparsınız ancak. Güzel olan ne varsa alın kendinize, geride kalan üzüntüleri, umutsuzlukları atın arkanıza ve bırakın savaşmayı onlarla! Mümkünü mümkünsüz kılmaya değecek kadar değersiz değil, bir kelebeğin ömrü kadar kısa olan şu güzelim hayat.

Hatıra defterimi ziyaret ettim uzunca bir aradan sonra. Unutulduğu düşüncesiyle sanki kırgınlığını dile getirir gibi, sayfaları birbirine yapışmıştı yer yer! “Çok uğraştırma beni,” dediysem de, çok inatçı çıktı nedense! “Sana zarar vermek istemiyorum! Ellemedim belki uzunca bir süre, ama herbir sayfan çok değerli benim için. Hadi, gücenme artık!” Hangisinden vazgeçebilirim o sayfalara döktüğüm satırların! Neler yok ki o satırlarda! Neler yok ki o sayfa aralarında! Kurutulmuş bir papatya ama unutulmamış… yapraklarıysa hiç yolunmamış! Kimi yer yer solmuş sayfalarda, solan sadece yazılar olmuş. İçimi döktüklerim değil. İçimi acıtanlar değil, onlar dünkü gibi taze; yüzümü güldürenler hiç değil, onlar hala aynı sıcaklılıklarıyla yüzümde  tebessüm oturtmaya devam ediyor! Anılarım, duygularım, sevinçlerim, acılarım, yürek sancılarım; hangi birinizi unutayım! Daha dün gibi, çocukluğumun  anıları, gençliğimin coşkuları, olgunluğumun doğruları…