Hayat yolculuğuna çıktığımız şu gemide her birimizin seyir defterlerimize düştüğümüz notlar kim bilir nasıl da farklıdır birbirinden…kimi  gün kimimiz durgun sularda sakin yola devam ederken,  birilerimiz gelen dalganın boyuna göre yalpalamış; birilerimiz saklanmış olan buz dağlarına çarpıp artık hayat mücadelesinin sonuna geldiğimizi düşünmüşüzdür. Kimimiz gücümüze göre ayakta kalmayı başarmış; kimimiz yeniden doğrulmuşuzdur. Küllerinden doğanlarımız bile olmuştur.
Tüm bunları yaşarken belki bir el, bir omuz beklemişizdir… Ya da biz elimizi uzatmış; biz bel vermişizdir… Ya da bi başımıza göğüs germişizdir.
Belki dümenin başında biz varız; belki başkaları geçmiştir başına! Öyle ya da böyle; bu gemide hepimizin rotası belli…Ama ulaşırız; ama ulaşamayız! Hayat çok mu adil davranıyor bizlere? Hayır…Önemli olan tam yol ileri derken mücadeledeyi bırakmamak değil midir?

Ne zordur bazen anlamak insanları;ne kadar karmaşıklardır bazen… Çöz çözebilirsen; çık işin içinden çıkabilirsen… Sanki arap saçına dönmüş bir ip yumağı gibi!.. Uğraş dur… Bilmem ki niye zorlaştırırlar şu kısacık hayatı?.. Herkes birbirini sevmek zorunda değil elbet ama az biraz hoşgörü, biraz saygı… Çok mu zor?.. Hiç değil bana göre. Bırakın kim ne istiyorsa; nasıl istiyorsa öyle yaşasın… Çemberi daraltmayın, sık boğaz etmeyin… Kimse kimsenin hayatına müdahele etme hakkına sahip değil. Seviyorsanız gösterin; yok sizin için sıradan biriyse etrafınızdaki kişi saygı duyun ve bunu da belli edin. İnanın bir şey kaybetmezsiniz! Sadece hayatı daha kolay yaşanır kılarsınız… Öncelikle kendiniz; sonra da etrafındakiler için.

Aşk; tek heceli en coşkulu kelime… Bulutların üzerinde gezdiren; olmadı birden yere çakılıp nerden geldiğini şaşırtan; kimine göre sadece karşı cinse duyulan; kimine göre var olan; kimine göre sadece adından ibaret bir duygu karmaşası… Var mı, yok mu?! Aşk mı, sevgi mi?! Adı her neyse ne… Kalbimin bir köşesinde yer buluyorsa; yerleşiyorsa hiç çıkmamacasına ben ona aşk derim… Ben ona sevgi derim… Acısı dokunur yüreğime; sel olur gözlerimden boşalır… Ya sevinci; yürek var ya! O da orda yerini hazırlar… Öyle bir atar ki yürek, sanırsın yerinden çıkacak… Bastırırsın elinle dindirmek için hızını… Bırak atsın küt küt! Boşuna mı bu hız!!! Belli ki mutlu… Kesme hızını! Mutluluk bu, kolay mı bulmak her daim! Hep bir bahane buluruz yürek darlığına da, mutluluğa hele biraz dur şurda, bekle bakalım azıcık der; geçit vermeyiz. Oysa ötelesek ya diğerini; ona bekle desek, şu kısacık hayat daha bir güzel, daha bir yaşanır olmaz mı?! Olur elbet, olur ama ben bugün göz yaşlarıma izin vereceğim… Aksınlar doya doya! Aksınlar da hafifletsinler yüreğimi bugün! Belki birkaç gün! Biraz izin… Ben bugün aşkımı uğurladım! Canımın yarısına güle güle dedim… Ama iki güne biliyorum yine gülerek konuşacağım onunla telefonda… Çok özleyeceğim; yazmıyor diye yine kızacağım, söyleneceğim… Olsun, hepsi sesini duyana kadar…
Güle güle annem; güle güle ilk göz ağrım… Ben seni çok seviyorum.