Aşk; tek heceli en coşkulu kelime… Bulutların üzerinde gezdiren; olmadı birden yere çakılıp nerden geldiğini şaşırtan; kimine göre sadece karşı cinse duyulan; kimine göre var olan; kimine göre sadece adından ibaret bir duygu karmaşası… Var mı, yok mu?! Aşk mı, sevgi mi?! Adı her neyse ne… Kalbimin bir köşesinde yer buluyorsa; yerleşiyorsa hiç çıkmamacasına ben ona aşk derim… Ben ona sevgi derim… Acısı dokunur yüreğime; sel olur gözlerimden boşalır… Ya sevinci; yürek var ya! O da orda yerini hazırlar… Öyle bir atar ki yürek, sanırsın yerinden çıkacak… Bastırırsın elinle dindirmek için hızını… Bırak atsın küt küt! Boşuna mı bu hız!!! Belli ki mutlu… Kesme hızını! Mutluluk bu, kolay mı bulmak her daim! Hep bir bahane buluruz yürek darlığına da, mutluluğa hele biraz dur şurda, bekle bakalım azıcık der; geçit vermeyiz. Oysa ötelesek ya diğerini; ona bekle desek, şu kısacık hayat daha bir güzel, daha bir yaşanır olmaz mı?! Olur elbet, olur ama ben bugün göz yaşlarıma izin vereceğim… Aksınlar doya doya! Aksınlar da hafifletsinler yüreğimi bugün! Belki birkaç gün! Biraz izin… Ben bugün aşkımı uğurladım! Canımın yarısına güle güle dedim… Ama iki güne biliyorum yine gülerek konuşacağım onunla telefonda… Çok özleyeceğim; yazmıyor diye yine kızacağım, söyleneceğim… Olsun, hepsi sesini duyana kadar…
Güle güle annem; güle güle ilk göz ağrım… Ben seni çok seviyorum.