Belki çocukluğumun bir parçasıydı!.. “Çiçek dalında güzeldiri” bilmiyordum o yaşlarda. Baharın coşkusuyla kaplamaya başladıklarında toprak anayı, büyümelerini beklerdim sabırsızlıkla. Bir demet toplayıp sevgimi göstermenin sembolüydü benim için. Dedim ya, bilmiyordum o yaşlarda doğanın süsünün çiçekler olduğunu! Biraz daha büyüyüp, içimin kıpırdanmaya başladığı yaşlarımda, “seviyor sevmiyor” diye yolmaya başladım sözde o çok sevdiğim papatyaları. Aslında canlarını yakmak değildi niyetim! Yandığını da düşünmüyordum zaten! Hepi topu çok sevdiğim papatyaydı benim için onlar. Kalan son yaprağın “seviyor” demesi daha önemliydi. Hadi birini yoldun olmadı… ille “seviyor” diyene kadar yolunacak o canım çok sevdiğim papatyalar. Ne zaman ki büyüdüm, çiçeklerin dalında güzel olduğunu gerçekten anladım, o gün bugündür koparmadım bir daha çok sevdiğim papatyaları. Seyrettim doya doya, hayranlıkla. Ama bahar gelince insanlar mutlu olur, sanki yeniden uyanırlar ya tabiat anayla, benim bir yanım hüzünlü kalır. Artık o çok sevdiğim papatya tarlalarının yerini taş binalar almış; onların arasında tek tük kendilerine yer bulmaya çalıştıklarını görmeye gönlüm razı gelmez olmuş! Papatya, en sevdiğim çiçek…