Ne kötü nerede durduğunu bilememek!.. nerede kaldığını!.. sıkışmak arasında duyguların; sıkı sıkıya sarılmak sevgi kelimesine; sığdırmaya çalışmak kıyısından köşesinden ite kaka!.. fırsat bilmek her boşluğu, hatta minicik bir deliği oyarak büyütmeye çalışmak!.. Ah, çok zor tek başına üstesinden kalkmaya çalışmak… aranmak birilerini sağında, solunda…dönüp durmak kendi etrafında… sığdırmaya çalışmak birilerini çok zor! Çok mu çabalamak gerek sevgi için? Olmamalı öyle bence… kendiliğinden olanı güzeldir be! Zorla sevmek, sevilmek mi olurmuş! Kimseyi sevmedim zorla kendimi bildim bileli. Ama gönlü genişlerden oldum; kusur aramayanlardan… kolları kocaman açılanlardan… herkesi sığdırabilen o kolların içine. Ben mi? Çoğu zaman görmedim bana, benim kadar büyük kol açabileni. Oysa sarıvermek herkesi o kolların içinde ne güzel be, ne güzel! Sevmek güzel; sevilmek güzel… yazarken bile gülümsedi yüzüm. Sevmek güzel şey; sevilmek güzel şey.

Üç yıl oldu bugün sen gideli…ne acın dindi, ne özlemin hafifledi. Düşünmediğim gün olmadı biliyor musun seni! O güzel yüzünle baktın bana hergün! Rüyalarımda da çok güzeldin. Uyandığım zaman duyduğum hüznün ardından, “gittiği yerde mutlu ki güzel bakıyor,” diye avuttum kendimi. Hâlâ ağlıyorum yokluğuna. Yokluğun, yılların boşluğu aslında! Yılların boşluğunu dolduramadan gittin. Ben şimdi nasıl başedeyim bu boşlukla? Başedemiyorum da! Yüreğim kabarıyor aklıma her geldiğinde. Damlalar hazır bekliyor sanki yuvarlanmaya. Kolay mı varlığında dolmayan o boşluğu yokluğunda doldurmak?! Sen mutlu ol gittiğin yerde; sen huzurla uyu Pamuk Prenses olduğun yerde. Ben seni hep seveceğim.