Tek satırlık insanları roman yaparız bazen. Fazlasıyla değil, eksikleriyle sevildiklerini bilmeyen insanları… dünyanın merkezine oturan, dünyadan bi haber; içlerindeki boşlukları sevgi yerine, nefretle, şüpheyle, sadece almakla dolduran insanları…Hiç yer almaz romanımızda  içlerinde yaşadıkları bencilikleri. Habire örteriz üstünü, yok sayarız her ne yaparlarsa yapsınlar. Bilirler mi? Hayır! Hissettirmeyiz; çünkü hayatın onlara yaptıklatıyla doldururuz satırları, kendimize yapılanları göz ardı ederek. Hangimizin hayatında yoktur benzer şeyler aslında! Ama, biz güçlü olan tarafız ya! Başımız hep dik, yüzümüzde hep tebessüm! Güçlüyüz biz ya! Ne mutlu bize! Herkesin yükünü sırtlanabiliriz! Koşulsuz sevmek güzel; güzel de, insan anlıyor ki roman öyle bitmiyor.