Varsın hayat savursun arada. Fırtınalar katsın önüne; kökünden kopardığı ağaçlar gibi vursun yerden yere. Nasılsa hızını kesecek; yavaş yavaş sakinleşecek. Sonrası, süt liman ortalık. Kalkarsın ayağa; şöyle bir bakarsın sağa sola… nerden başlasam diye düşünür, tutarsın bir ucundan sükunetin! Arkası çorap söküğü gibi geliverir. Şafak sökerken her gün biraz daha tazelenirsin yenilenen gün gibi. Bakmışsın yeniden ayaklarının üzerinde, takılmaya hazırsın bitmeyen umutların peşine. Kim yememiş ki hayatın sillesini! Hayat bu, arada bir sever; arada bir döver! İstersen sürüklenir kaybolursun fırtınalarda; istersen şafak sökerken yeniden başlar, yürürsün yeni umutlara. Hayat bu…